Rozdział: 5. – Czarne pióro…

Thor: *Szuka czegoś w śmietniku*

Loki: A ty, czego tam szukasz? Kondomów?

Thor: *Marszczy brwi* Niee! Pff!!! Ah! Bracie, może ty wiesz, gdzie jest autorka? *Nadzieja w głosie!*

Loki: Nie, nie wiem *smutna mina*, a co? Spierdoliła?

Thor: *Podnosi mini kamyk i nawołuję ^ ^””””* Kushinaaaa!!

Loki: Ty to jednak głupi jesteś… *Pac Thora gazetą w czoło ^^””!* *Wskazuje na komputer* I kto, odpowie na te wszystkie komentarze?

Thor: To może my?

Loki: To ja pójdę po Starka!

Thor: Nie wierzysz we mnie?! Oh! Jak możesz? Będę płakał T_T!

Loki: Oh! Wierzę w ciebie, ale ostatnie twoje spotkanie z komputerem wyglądało na zasadzie ty go dotknąłeś, a ten zrobił jeb-ciul-dup!

Thor: *Dotyka palcem klawiatury laptopa, a ten robił krótkie zwarcie!*

Loki: STARK! *Wrzask*

Tony: Jestem…!

Loki: Thor zepsuł kompaa! T_T *Zaczyna płakać*

Tony: Znowu! *Wzdycha* Hmm… Dobra, ten wam zabieram, a dam tu identyczny ^^”!

Thor: Ale… Chcemy odpowiedzieć na pytania T_T!

Loki: No właśnie T_T!

Tony: *Myśli* No dobra…

*Mija pół godziny*

Tony: To… To!! To żyję…! *Śmiech szaleńca*

Loki: To pisz!
Tony: No dobra ^^

Viv: Zabijesz Kushinę po tym rozdziale <3!

Acheza: Oj… Ten rozdział Ci się nie spodoba…!!

Lupin: Eeee…! O_O””! CO?! XD

Żona Madary: Huumm… *Milczy^^* Bądź dumna z niej?

Roxa: Masz buziaka!! Łahahaha, ale od Starka! *Łapię mdlejącą dziewczynę, haha ^^:*

Błękitna: W jakim sensie?

PYTANIE DO WAS: Jak myślicie, co się stało? :D!

Rozdział: 5. – Czarne pióro…
            Trudne decyzje…

            Loki dotknął skroni, lecząc ból głowy. Jego czar rozszedł się również po kościach, lecząc obolałe miejsca. Mężczyzna drgnął lekko i spojrzał na Kapitana Amerykę nie pewnie i pytająco.

-          Porozmawiać? O czym? – Zapytał niespokojnym tonem głosu i spojrzał w oczy Stevowi. Posadził córeczkę na sofie, obok siebie. Uśmiechnął się do niej łagodnie i szepnął ciche „Kocham Cię…”. Ta pisnęła radośnie i oparła twarz o ramię ojca. Była bardzo szczęśliwa, że może być z nim. Było jej smutno i szkoda, że niema mamy, ale szybko o tym zapominała, bo miała jeszcze jego. Kochała ojca, nader wszystko i nigdy by go nikomu nie dała skrzywdzić. Miała na sobie czarną koszulkę w zielone malutkie kwiatuszki i zielone spodenki. Rogers jej je pewnie kupił. Jej czarne włoski przysłoniły jej niebieskie, piękne oczęta, które Loki tak bardzo kochał u swojej świętej Pamięci żony.

-          Powiem Ci, jak wyjdziemy, bo nie będą to miłe wieści… – Powiedział smętnie blondyn patrząc w zielone oczy należące do Lokiego. Ten westchnął i wstał z kanapy, ruszając za Kapitanem Ameryką, który wyszedł już z pokoju na korytarz.

            Loki oparł się o ścianę i westchnął ciężko. Głowa dalej go bolała, a myśli oscylowały w nieco innym kierunku niż „głupia gadka Rogersa” na jakiś irracjonalny temat, jak na przykład, co on tutaj robi czy nawet czy to świat się kończy czy Loki przekroczył właśnie siedzibę ludzi, których z całego swojego serca nienawidzi.  Czarnowłosy westchnął ciężko i zamknął oczy. Starał się przypomnieć sobie, co zaszło między nim a Thorem, oprócz pocałunku. Bał się tego, co mogło między nimi dojść. Mężczyzna westchnął ciężko.

-          Domyślam się, o czym będziesz marudził śmiertelniku … – Mruknął cicho zielonooki. Minął ich zdziwiony Thor, który niósł właśnie dla czarnowłosego leki na ból głowy, widać było, że blondyn się martwi, o brata!. Loki westchnął cicho. – Mów… – Powiedział zimnym tonem patrząc swoimi oczami na mężczyznę, gdy Thor poszedł do pokoju.

-          Chodzi o… – Zamilkł na chwilę. Zastanawiał się, jak zacząć ten, zapewne drażliwy dla Boga Kłamstw, temat. Nie wiedział, na litość boską jak ma się za to zabrać.

            Loki poczuł coś na wzór zainteresowania. Jeszcze nigdy nie widział, jak Kapitan Ameryka, zwany również Stevem Rogersem zastanawia się. Loki nawet uraczył zwrócenie swoich oczu na rozmówcę, którym był blondyn. W tym momencie zielonooki wyobraził sobie, jak Steve myśli o podrywie i przerwał tę głupią ciszę.

-          Wiesz, w „tych” sprawach to raczej nie do mnie. Stark Ci w tym powinien pomóc. – Rzucił rozbawiony, a Steve spojrzał na niego wytrącony z zamyślenia.

- Ale ja nie miałem na myśli rozmowy o TYM… – Zarumienił się nieco zbyt mocno . – Rozmowy o pszczółkach i kwiatuszkach miałem już z Tonym… – Mruknął zawstydzając się jeszcze bardziej.

-          To, o co chodzi Kapitanie, mój Kapitanie? – Zapytał Loki, patrząc przenikliwie w oczy blondyna.

-          Chodzi o Hel… Słuchaj byłem z nią w parku, gdy szliśmy w kierunku placu zabaw. Nagle powiedziała, że widzi samotną duszę, po czym biegiem podbiegła do jakieś ławki i… I!…– Steve zamilkł na chwilę. – I z jej ciałem stało się coś dziwnego… Wyglądało to, jakby jedną połowę jej ciała otoczyły robaki, które wyjadły jej skórę. Zostały na niej tylko mięśnie i gdzieniegdzie kości. Dobrze, że była ubrana, bo wiesz... – Steve zamilkł na kilka sekund – Ludzie by wrzeszczeli ze strachu… – Mruknął cicho. – Trwało to tylko chwilę, ale było to przerażające…

            Loki zamarł, nie wiedząc, co ma odpowiedzieć.

-          Ale… – Odezwał się w końcu odklejając się od ściany. – To nie możliwe! – Krzyknął, a do oczu napłynęły mu łzy. Thor wyszedł z salonu, gdzie pewnie towarzyszył Hel w oglądaniu bajki. W ręce miał szklankę z wodą i dwie tabletki.

-          Proszę… – Powiedział spokojnie Bóg, podając mu leki i coś do popicia.  Loki znów był smutny. – Co się stało? – Loki podniósł głowę i spojrzał na Thora.

-          Ona… – Szepnął – staję się Panią umarłych. – Dokończył cicho i smutno Loki. – Będę ją musiał zabrać do Niflheim.

            Usłyszeli huk w salonie. Hel krzyknęła, a Loki natychmiastowo pobiegł tam. Dusza Amory wydostała się z zamrożonego posągu. Jej duch zaczął krążyć przy hel, a ta zamieniła się w panią umarłych. Wyglądała tak samo, jak opisywał ją Rogers.

-          O tym mówiłem… Hel zamieniła się w to, coś i zjadła duszę, którą widziałem dopiero w momencie, w którym ona ją zaczęła zjadać!

Dziewczynka otworzyła usta i zaczęła mówić dwu-głosem:

-          To nie twój czas, wróć do twego ciała… –. Amora, rozpłakała się, i pokręciła głową. Błagała ją? Thor spojrzał z żalem na Amore.

-          Loki zrób coś…! – Poprosił Thor, prawie rozpaczliwie.

-          Ja nie mogę decydować o śmierci, tylko ona… I chyba już jest czas, żebym dał jej całą moc… Ale to nie może odbyć się tutaj… – Szepnął cicho Loki. – To będzie najtrudniejsza decyzja w moim życiu..

            Thor objął delikatnie. Znów poczuł smutek, jakby od tego zależało dalsze jego własne egzystowanie.

            Hel po chwili się uspokoiła. Ciało Amory poruszyło się w bólu i uderzyło w lodowym posągu kilka razy. Loki natychmiastowo ją rozmroził. Kobieta osunęła się na ziemie. Czuła, jak zimno i chłód rozchodzi się nieprzyjemnie po jej ciele w bardzo nie przyjemny sposób.

-          On was zniszczy i zabiję… – Jej oczy zrobiły się puste i matowe. Łzy poleciały po jej policzkach. – Dlaczego mnie nie zabrałaś?! – Zapytała płaczliwym tonem.

            Dziewczynka wróciła do swojej normalnej postaci. Była wystraszona i nie miała pojęcia, co się stało. Spojrzała na mężczyznę, drżąc na ciele. Czarnowłosy wziął ją na ręce. Mała rozpłakała się, a ten ją przytulił bardzo delikatnie.

-          Ciii… – Szepnął. – Thor, weź naszą blondwłosą czarodziejkę do Odyna. – Rzucił cicho Loki, patrząc bratu w oczy. Thor westchnął ciężko. Szarpnął delikatnie ciało dziewczyny do góry, a ta wstała drżąc na ciele.

-          Wiesz, co robisz? – Zapytał Thor czarnowłosego widząc, że ten otwiera portal.

-          Nie wiem, Thor… Ja już nic nie wiem… – Powiedział zaciskając zęby na wardze.

-          Możemy ujarzmić tę moc i… – Zaczął Tony.

-          Nie! –Prychnął głośno czarnowłosy. – I co? „Będziemy ją mieli na specjalne użycia”? To chciałeś powiedzieć Stark! To moje dziecko, jest Panią Śmierci, muszę ją zabrać, aby uchronić ją głównie przed spojrzeniem tego jednookiego dyrektorka tarczy… – Burknął. – Ona nie jest eksperymentem, do zabawy nad ludźmi. Obaj wiemy, jakby to się skończyło! Fury by ją mi zabrał i wsadził do celi tak jak mnie. Głównie za to, że ukrywałem taką „wspaniałą” moc przed nimi!

            Loki wiedział, że to będzie najlepsze rozwiązanie, jak i miał świadomość tego, że jego słodka malutka Hel, go za to znienawidzi. Podszedł do portalu, w którym otworzył się świat. Niflheim. Mężczyzna westchnął cicho. Nie mógł przecież pozwolić na to, żeby S.H.I.E.L.D., dorwał ją i jego. Już chciał przejść z Hel na rękach, gdy nagle, odezwał się Ironman:

-          Będziesz potrzebował pomocy? – Zapytał nagle Stark, łapiąc Lokiego za ramię. – Bo wiesz my, mamy kilka dodatkowych sypialni, jakbyś chciał, to zawsze możesz się tu przenieść?

-          Nie Stark, wielkie dzięki… – Powiedział chłodno czarnowłosy. – Nie potrzebuje waszej litości, a pieniędzy mam bardzo dużo!

- Tylko, że to nie jest litość, a zwykła chęć niesienia pomocy, Panie Laufeyson… – Mruknął Stark. – Chcemy Ci pomóc. Ale jak tam sobie chcesz; Jak będziesz gotowy, to daj znać… – Dokończył spokojnym, wyważonym tonem głosu. – Avengersi, na pewno Cię przyjmą…

            Loki prychną coś, zapewne obraźliwego i ruszył z dziewczynką na rękach do portalu.

***

            Po przekroczeniu portalu i ułożeniu swej córki na ziemi. Loki oddał jej całą moc, a ta urosła. Wyglądała jakby miała siedemnaście lat. Ciało teraz już nastolatki nabrało ohydnych barw. Miała odcień zgniłej zieleni. Loki rozpłakał się, a łzy uleczyły jej ciało, lecz tylko do połowy. Ta pierwsza część miała być od władania złymi duszami, druga, od tych dobrych duszyczek.

-            Wasza Pani i przybyła! – Ryknął Loki, a spod jego stóp wyłoniły się wszelkie dusze i duszyczki. – Nie macie prawa jej krzywdzić! – Wrzasnął. Dziewczynka otworzyła oczy i pisnęła, ze łzami w swoich oczach.

-           Tatusiu, proszę nie zostawiaj mnie będę grzeczna! Tatusiuu!

            Po policzku mężczyzny spłynęły łzy. Loki wyczarował jej mały ogródek. W nim była ławka, kwiaty i kilka drzew z owocami. Ogród był od dzielony od reszty świata, więc Hel będzie mogła się tam ukryć.

- Tylko tutaj możesz być bezpieczna… – Szepnął. – Pamiętasz? – Zapytał z uśmiechem dotykając ziemi robiąc w niej dziurę, która miała zapełnić się czystą źródlaną wodą. – Opowiadałem Ci zanim mamusia umarła, bajkę jak Królowa Umarłych staje się piękną kobietą?

-            Pamiętam… – Szepnęła smutno obserwując swoją twarzyczkę, w wodzie. Była straszna, ale Hel wiedziała, że należy do niej. Spojrzała na ojca, któremu włosy opadły  na twarz przysłaniając ją. Nie chciał, żeby Hel wiedziała, że ten będzie musiał ją okłamać.

-            A pamiętasz, jak ludzie zareagowali na nią?

-            Bali się jej tatusiu i chcieli ją zabić i… I… – Dziewczynka rozejrzała się po miejscu i poczuła piękny zapach konwalii i róż. – Pani umarłych uciekła z ziemi do Niflheimu… – Dokończyła siadając na trawie. Loki wyczarował jej również dwóch sługusów; nazywając ich Leniuchem i Spóźnialską*.  Loki ukrył w cieniu siedzibę, która miała się jej ukazać, gdy dziewczynka ukończy kolejny rok i nazwał ją Sleetcold. W środku ukrył on stół „głód” i łoże śmierci.

            Loki zacisnął dłoń w pięść, a gdy ją otworzy wyleciały z niej motyle.

-           Bardzo dobrze, a teraz zobacz, ty jesteś Panią Umarłych. Możesz sprawić, że duszę, tych ludzi będą tutaj szczęśliwe… – Uśmiechnął się, lecz to było kłamstwo. Tak naprawdę zielonooki wiedział, że jego kochana córeczka go znienawidzi. Za Asgardzki rok ten świat zniknie i będzie zupełnie inny, a jego córeczka będzie czekać na jego śmierć z radością.

-           Twoja mama tutaj jest… Jeśli ją sobie wyobrazisz, to przyjdzie to ciebie i będziesz mogła się z nią bawić… – Szepnął wesoło, chociaż tak naprawdę był strasznie smutny! Sam chciał zobaczyć żonę. Nie mógł, bo wiedział, że będzie chciał zostać tutaj na zawsze, a Odyn odebrałby mu pewnie, to co kocha, nawet tutaj.

            Będziesz cierpiał Loki, rzekł mu Odyn, kiedy Loki dowiedział się kim jest, wyczytawszy te informacje z bardzo starej księgi, którą znalazł w dziele zakazanych ksiąg setki lat temu. I Loki cierpiał. Najpierw śmierć Friggi, – którą niesamowicie przeżył, – teraz żona, a na końcu jeszcze musiał oddać swoje dziecko. Co jeszcze go spotka?

            Dziewczynka zaczęła bawić się z motylem. Hel będzie mogła tutaj egzystować na wieczność. Loki otworzył cicho portal i przemknął przez niego od razu wpadając w ramiona swego brata.

            Thor spojrzał na czarnowłosego ze smutkiem. Wszyscy go zostawiają, a teraz nawet jego córeczka okazała się być jakby martwa. Silne ramiona objęły go w uścisku i poczęły gładzić po plecach. Loki ukrył się w ramionach Thora i zacisnął zęby na wardze.

-          Płacz, bracie płacz… – Szepnął cicho Thor. I Loki płakał. Płakał głośno i żałośnie.

***

            Loki miał doła i nikt nie wiedział jak mu pomóc. Ubzdurał sobie, że przynosi pecha i nie wychodził z domu, już czwarty tydzień. Z nikim nie chciał utrzymywać kontaktu. Na jego skrzynce mailowej przyszło już chyba z milion powiadomień od Starka z zapytaniem czy ten żyję. Thor koczował na trawniku, przed drzwiami Boga oszustw już drugi tydzień, z przerwami, na sen, posiłek oraz kąpiele.

-            Loki, bracie! – Krzyczał zrozpaczony Thor, próbując dostać się do domu czarnowłosego, ale każdorazowa próba kończyła się porażeniem przez prąd o mocy, którą mógł tylko on wytrzymać. Blondyn był również traktowany przez jakieś inne paskudztwa. – Jeśli nie otworzysz nam drzwi, to zrobi to Ironman! – Ryknął, ale tym razem drzwi ustąpiły o dziwo same i Thor wszedł do środka. Rozejrzał się z całą ekipą po przedsionku, ale Lokiego nigdzie nie było.

-            Co jest? – Zapytał Stark wchodząc tuż za mężczyzną. Thor wyczuł, jak zimno zalewa jego ciało, przez co zadygotał cały.

-            Jest w łazience! – Wrzasnął Clint. – … Ale nie spodoba wam się ten widok!

…******…

Leniuch i spóźnialska* – znalazłam to na Wikipedia.pl pod hasłem Hel (mitologia Nordycka)

Trzy obrazki, bo chcę wam pokazać Hel <3

:D. Według mnie to jest młoda Hel xD!

A tak nastoletnia^^!