Rozdział: 11. – Czarne pióro..

Kushina: *Wpada na scenę z peleryną superherosa przewieszoną przez ramię i śmieje się cicho łagodnie rozbawiona*
Wszyscy: *Cisza*
Kushina: Tak, więc postanowiłam być superhero :^^:
Thor: *Szuka czegoś w pod nogą od stołu* =="""
Kushina: A ty co? *Pyta* *Unosi brew*
Thor: *Nie zerka na nią* Szukam mej pelerynki.. T_T! *unosi pokrywę od śmietnika i nawołuje* Pelerynkoo! T_T!!
Kushina: *Zerka na swoją pelerynę* o_O""! *Ucieka w kierunku w wyjścia po cichutku, na paluszkach*
Thor: *Cisza*
Loki: Bracie, ona ją posiada *pojawia się na scenie ^^!*
Kushina: Ojjj.. No wiesz?! *Próbuje ją zdjąć* Eeeee!!! Nie da się Q_Q! Aaaaaaa!! Ratunku!!
Thor: *Wzdycha ciężko* Chyba, odkryłaś w sobie jakąś moc..?
Kushina: *Przestaję szarpać za materiał* Tak, a co? ^_^"" Mam moc do super pisania ^^!
Thor: *Śmieje się cicho*
Kushina: Z czego rżysz? *Prycha*
Thor: Witaj w naszych skromnych progach :3!
Loki: *Mruży oczy* *uśmiecha się wrednie* Super, jeszcze jeden śmiertelnik do wybicia *Burczy pod nosem.. xD"""!
Kushina: Dobra, dobra! Cichooo!! Czas na komcie:
Acheza: Wiesz, lubię to ^^. Dziękuję... Po tym rozdziale, stwierdzam, że mnie zamordujesz haha xD!
Roxan: Loki będzie, już, już.... Niebawem xD.
Lupin: Ja mam charakter Starka, więc wiesz, sypię takimi tekstami z rękawa.. xD.

Nie przedłużam i zapraszam na rozdział.. ^^!!
Proponuje do notki:

|Kliknij tutaj:|

Rozdział: 11. – Czarne pióro..

Wojna            …        –          Cz. 2.

            Kapitan Ameryka, wparował do zamku, poszukując Dooma, który szybko tam wpadł. Mężczyzna mógł pójść wszędzie. Szlag! Początkowo się rozejrzał, lecz w końcu wybrał drogę na wprost, zobaczywszy zielony płaszcz Dooma. Niestety nie był to on. Był to Doombot, lecz nie był on sam! Tuż za nim stała setka, może dwie, albo jeszcze więcej podobnych jemu robotów. Na środku pomieszczenia, wzdychając Ciężko siedział nikt inny, jak sam ich stwórca.

-          Jesteś głupi kapitanie! – Mruknął mężczyzna strzelając w kierunku kapitana mrożonki. Ten jednak szybko odskoczył, a w podłodze została nie wielka dziura. W tym czasie jednak reszta Doombotów została aktywowana.

***

            Stark otworzył szeroko oczy. Rozejrzał się po pomieszczeniu. Krew zniknęła, pustka, szkło, którym zostały przebite jego ręce również. Uśmiercona Pepper, jego syn, i ukochany mężczyzna. To wszystko na szczęście zniknęło. Ukazała mu się jego własna sypialnia. Tony natychmiastowo usiadł.

            Widział coś przerażającego. Musi ostrzec Avengersów! Musi… Musi im powiedzieć, co widział, co planuje Morgana! Widział … Diabła!

-          Jarvis! – Wrzasnął. – Gdzie są Avengersi..?!

-          W Latverii Sir. Pan Steve Rogers, kazał przekazać, Panu wiadomość, żeby Pan się nie ruszał z wierzy, do momentu zabicia Morgany, bo w przeciwnym wypadku ona również może Pana przejąć. – Powiedziało komputerowe A.I. Geniusz zmarszczył brwi. – Inicjuję, więc zamykanie wszystkich drzwi i okien!

-          Jarvis! – Syknął cicho.  – Otwieraj to natychmiastowo…, – Lecz program nie zareagował! – Jarvis, połącz mnie z Kapitanem… – Rzekł.

-          Niestety, nie dam rady, wie Pan przecież Sir, że na terenie Latverii jest to nie możliwe.

            Anthony warknął kilka przekleństw, następnie i wyszedł z sypialni.

***

            Thor odepchnął kopniakiem zwały gruzu, które się na niego zawaliły i uderzył Morganę w twarz Mjölnirem, przez co ta splunęła krwią na ziemię. Jej mina nie była zbyt zadowolona. Sam w to nie wierzył, ale zdawało mu się, że wygrywają. Tak… Wydawało!

            Morgana, znikała przy każdym możliwym ruchu. Każdy jej ruch leczył ją automatyczni          e.

            Natasha odleciała gdzieś w bok uderzając głową w mór. Całe jej ciało miało mnóstwo ran, kostium powoli zaczął pękać na jej ciele. Musiała odpocząć. Hawkeye strzelał do fioletowowłosej z wysokości! Thor atakował swym młotem i błyskawicami. Bóg piorunów zobaczył, że ślad po jego młocie został. W pewnym momencie, Doom z okrzykiem wyleciał przez okno. Jak się okazało wyrzucił go Hulk, który z czerwonymi oczami niszczył i miażdżył wszystko, co mus się nawinęło pod ręce!

            Morgana spojrzała na Dooma, a ten skinął jej nie zauważalnie głową.

-          Hawkeye, uspokój Hulka! – Wrzasnął zirytowany Kapitan do komunikatora, jednocześnie niszcząc kolejnego Doombota. Za nim wskoczyło kilka kolejnych. Thor zaatakował znów Morganę, lecz ta zniknęła.

            Sokole oko, spojrzał na zielonego furiata, który był jego przyjacielem.

-          Doom! – Syknął wściekle Kapitan przywalając mężczyźnie z całej siły prosto w blaszaną twarz z pięści, w końcu jego tarcza wciąż była zniszczona. Została mu jedynie broń palna i wszystko, co miał dookoła siebie.

            Morgana roześmiała się wrednie. Wzniosła się do góry, lecząc wszystkie rany. Thor upadł zmęczony na kolano i jęknął cicho z bólu. Morgana rzuciła zaczarowanym sztyletem, który rozdzielił się na kilka części. Thor upadł twarzą na ziemie. Czuł krew w ustach, więc wypluł ją.

            Steve poczuł ostry, piekący ból i z krzykiem odskoczył w bok, lecz kolejny Doombot złapał go w ramię zaciskają stalową rękę na nim. Oberwał w twarz. Na jego policzku widniała ohydna, głęboka rana. Mężczyzna zamknął oczy z cierpieniem wypisanym na twarzy.

-          I tyle po twoich Avengersach! – Spojrzała na kryształ, który zalśnił wściekle. Kobieta wzniosła się do góry i poleciała do zamku. Avengersi uspokoili Hulka, a ten spojrzał na nich wracając do stanu początkowego.

-          Bruce… – Uśmiechnął się łagodnie Kapitan klepiąc go po ramieniu.

-          Mamy… mało czasu… – Uspokoił oddech. – Gdzie jest Tony? – Spytał zmęczony szatyn.

-          Nie ma go tutaj i nie przyjdzie, kazałem Jarvisowi, zamknąć go w wierzy…

-          To świetnie… – Szepnął. – Ale wątpię, by to go powstrzymało od przybycia…

***

            W tym czasie Tony siedział w swojej zamkniętej na cztery spusty wierzy, jak roszpunka, czekająca na swego królewicza i konstruował, pisząc coś jednocześnie na klawiaturze.

-          … Jarvis, bo Cię sformatuje! – Rzucał groźbami, obserwując wiadomości, na ekranie telewizora. W Latverii, potrzebowali jego pomocy. Tego był pewnym… Skończył pisać program do zbroi, przyciskając „enter” na klawiaturze. Zaraz miał ją testować.

-          Kapitan potrzebuje tarczy sir… – Powiedział, a Tony westchnął kryjąc twarz w dłoniach. Z pozbieranych kawałków zrobił Kapitanowi nową i taką samą tarczę. Bo tak naprawdę tylko to mu zostało po wspomnieniach z drugiej wojny światowej i ojcu, który traktował Rogersa jak drugiego syna.

            Jakby się teraz nad tym zastanowić… Tony czuł się teraz dziwnie, wiedząc, że uprawia seks, jakby z własnym „bratem”?

            Nie!

            Tony pokręcił głową i spojrzał na maskę. Już dawno tak nie był podjarany zbroją. Sęk w tym, że zbroja składała się z magicznych zaklęć. Loki nie dawno dał sobie po eksperymentować na swojej magii, przez co Tony mógł z nim robić dosłownie wszystko… No nie w tym sensie.

-          Jarvis, jeśli mnie do nich nie wypuścisz, to jak mam mu przekazać tę tarczę. – Jarvis westchnął. – No, odpowiedz, mam mu priorytetem wysłać czy poleconym?

-          Dobrze Sir, ale jeżeli będę czuł zagrożenie to natychmiastowo zabieram panu kontrole i wracamy do wierzy…

-          Tak, tak… – Machnął ręką w beztroski sposób. Założył maskę, a ta natychmiast zaczęła ubierać go całego. – Dobra czy wszystko działa?

-          Sir, ta zbroja posiada inteligentny statut…

-          Rozumiem i wiem o tym Jarvis. – Mruknął. Zielonooki mówił mu o tym.

            Szatyn pamiętał, jak czarnowłosy, opierał się przed pobraniem próbki jego magii, ale w końcu po jakimś czasie zgodził się i Stark był bardzo usatysfakcjonowany.

            Brązowowdowiedział się w tedy, iż każda magia, chroni swego właściciela i tak naprawdę żadne zaklęcia nie są stanie dotknąć tej prawdziwej, czystej magii. Dowiedział się również czegoś, co przeważyło szalę, nad pobraniem próbki od czarnoksiężnika. Loki powiedział mu, że jego magia jest tą ostatnią z tych czystych.

***

-          Już czas… – Rzuciła fioletowowłosa w kierunku Dooma, który siedział na tronie ją obserwował.

            Kobieta weszła do narysowanego krwią okręgu. Osiem kryształów zalśniło złowrogo, zrywając się z szyi kobiety, a następnie wbijając się w ziemię. W tej sekundzie blask słońca, wpadający przez okno przeszył kryształy, te zaś złowieszczo zalśniły. Zaczęły tworzyć linię, a te łączyć się ze sobą, aż w końcu utworzyły magiczną, nie rozerwalną nić. Tak… Była to ośmioramienna gwiazda. Ostatnie świecidełko również podniosło się z szyi kobiety po chwili zrywając się.

            Morgana przebiła sobie dłoń na wylot i zaczęła szeptać inkantacje, aż w końcu zamknęła oczy i zaczęła oddychać ciężko.

-          Loki poddaj się… – Syknęła wściekle. – Albo… w sumie wiesz co? –Zaczęła śmiać się jak psychopata. – I tak zdechniesz… Zdechniesz i się nie odrodzisz!– Krzyknęła, a Doom spojrzał z rosnącym przerażeniem na to, co dzieje się z duszami.

            Pod stopami kobiety ukazał się portal, do innego wymiaru. Czerwonoskóry, mężczyzna po prostu z niego wypełznął.  Stanął na nogach prosto obserwując fioletowowłosą, która od razu uklęknęła przed nim, na kolano, a następnie zaczęła szeptać drugą inkantacje.

            Wokół nich zaczęły unosić się duszę, tworząc, nie rozerwalną, półprzeźroczystą, magiczną klatkę.

-          Śmiertelniczko! – Ryknął wściekle diabeł, demonicznym głosem rzucając się po klatce, jednakże ta go powstrzymywała od jakiegokolwiek ruchu czy nawet teleportacji. – Masz tupet, że to właśnie ty mnie przyzywasz… – Zamruczał cicho. – Musisz mieć naprawdę dużo sił, żeby mnie tutaj więzić! – Roześmiał się pogardliwie. – A teraz poważnie. – Złapał ją za szyję i cisnął nią o ściankę, magicznej klatki. Ta, zalśniła złowrogo. – Wiesz, kim jestem?! – Zawarczał zły.

            Zielonooka zaczęła śmiać się. Spojrzała na najsilniejszego demona, następnie, wyszła z kręgu, odwróciła się w kierunku Mephisto i znów zaczęła pleść jakieś zaklęcie, które całkowicie go obezwładniło.

           Czerwonoskóry zawarczał głośno na nią, po czym spojrzał w kierunku Dooma. Ten zaś siedział na tronie, wbijając z szokowany wzrok w Mephisto. Tak… Ten, potwór budził lęk w oczach mężczyzny, od dziecka! Doom miał z nim do czynienia, co roku, gdy chciał uwolnić swoją żonę i syna*, lecz nigdy mu się to nie udawało.

-          Tak wiem, kim jesteś… – Szepnęła robiąc nie winną minę. – Wiem też, co chcesz zrobić z tym światem… – Zamruczała cicho. – Zniewolić go, bo tak jak wszyscy pragną tego, tak i ty go tego chcesz… – Zaśmiała się cicho. – Póki Loki ma siły witalne będziesz tu siedział lub Cię wypuszczę i dam Ci duszę Lokiego i czyjąś jeszcze… – Oblizała seksownie wargi. – W zamian za to żądam paktu z tobą.

-          Doom! – Ryknął wściekle. – Czy to jego ducha chcesz mi oddać? – Zapytał siadając na podłodze. Był szalenie rozbawiony w tym momencie

-          Morgano, co ty…?! – Morgana wrednie się roześmiała i spojrzała na Dooma rozbawiona.

-          Byłeś pionkiem, ale obietnicę twą spełnię… – Podeszła do mężczyzny i zdjęła jego maskę, dotykając jego twarzy. Wszystkie blizny zniknęły. Zamknęła oczy i zerknęła na niego. – Jesteś teraz normalny, do rodziny wrócisz teraz… – Pchnęła go na kolana, a diabeł spojrzał na mężczyznę z pogardą.

-          Myślałem, że będziesz godniejszym przeciwnikiem… Dobrze Morgano wesprę Cię… – Powiedział cicho.

…******…

* Żonę i syna – W ironman armored adventure, bajce było wspominane, że Doom miał żonę i dziecko.

Ładne? :D,,