Rozdział 12. – Czarne pióro..

Thor: *Wpada do pokoju z krzykiem!* Kushina jest w szpitalu!! O_O"
Tony: *Zerka na niego jak na debila o.o""* Co?! Jak to?
Thor: Złamała w niedziele nogę O.Q! Będzie mieć gips!!
Loki: *Upija łyk kawy* To chyba dobrze, nie?
Thor i Tony: Głupi jesteś?!! ==""
Thor: I jak my sobie poradzimy bez niej?!
Tony: Rozdział jest.. Więc.. Odpowiemy tylko na komentarze ^^""

Rox: Dzieje się, dzieje ^^, amm..
Viv: Dziękujemy w imieniu Kushiny.
Błękitna: Twój komentarz cieszy nasze oczy :D!
Acheza: Cóż.. Ja jako księżniczka wyglądałbym niezwykle seksownie.. ^^!
Lupin: Dziękuje za pozdrowienia i ja Cię pozdrawiam ^^!

|Klikać, po podkład..|

Rozdział 12.

Wojna…        –          Cz. 3.

            Banner, odetchnął chwilę i znów stał się zielonym przyjacielem, jak to nazwał go wcześniej Steve. Hulk, Hawkeye, Thor i Kapitan Ameryka, ruszyli w kierunku zamku, gdy rozwalili ostatniego klona Morgany oraz Doombota. Thor wcześniej odstawił nie przytomną rudowłosą poza bramy miasta.

            Gdy prawie cała ekipa Avengersów dotarła do miejsca swojego przeznaczenia; wszyscy, jak jeden mąż, przerazili się. Dusza Dooma została dosłownie wessana do ciała czerwonego diabła.

            Mężczyzna oblizał wargi i zaśmiał się.

-          Nie dobrze… – Szepnął Kapitan, stojąc przez chwilę w miejscu.

-          Co teraz? – Zapytał Hawkeye.

-          Mi to wszystko jedno, Hulk lubi miażdżyć. – Zielonoskóry, wpadł na idiotyczny pomysł, żeby rzucić się na Mephistofelesa.

-          Hulk wracaj tutaj! – Warknął Rogers, ale było już za późno. Thor musiał interweniować! Zamachał Mjöllnirem, aż do momentu, w którym nie zaczęła wytwarzać się błyskawica. Blondwłosy bóg piorunów, rzucił swym młotem w kierunku czerwonoskórego mężczyzny. Ten zdezorientowany wbił się w ścianę wypluwając ducha i trochę krwi. Tak; trafił go w brzuch!

            Przez kilka sekund panowała cisza. Hawkeye wystrzelił kilka strzał w kierunku fioletowowłosej kobiety, a tan złapała strzałę łamiąc ją. Popełniła błąd. Hawkeye, tuż po wojnie z Chitauri poprosił Tonyego i Lokiego, gdy ten przeszedł na dobrą stronę, o Strzały paraliżujące i blokujące magie, po przełamaniu ich na pół lub po trzymaniu ich przez sekundę w dłoni.

            Morgana upadła sparaliżowana. Sokole oko uśmiechnął się zwycięsko, lecz nie miał tego uśmieszku długo na gębie. Chwilę później kobieta zniknęła w kłębach dymu. Pojawiła się milimetr przed mężczyzną. Blondwłosy łucznik otworzył oczy szeroko. Poczuł się dziwnie, sekundę przed tym jak zemdlał.

            Kapitan wyciągnął broń z kabury, umieszczonej na brązowym pasku, który był na brzuchu, a następnie wystrzelił kilka pocisków w plecy kobiety. Ta ze śmiechem szaleńca odwróciła się w jego kierunku. Mężczyzna zacisnął oczy, aby ta nie złapała go w swoją magiczną „klatkę”. Usłyszał jak szkło się sypie, a kobieta z dzikim okrzykiem, cofa się odskakując w tył. To był naprawdę charakterystyczny dźwięk. Jakby coś głośno huknęło.

            Steve uchylił ostrożnie powieki. Morgana siedziała tyłkiem w murze.

            Tak… Sprawcą tego całego zamieszania, był nikt inny jak się okazało Anthony Stark, który wleciał w samo centrum walki, przez okno, rozbijając je w drobny mak. Uderzył całą mocą w Morganę oraz Mephisto. Dwójka złoczyńców otworzyła szeroko oczy. Czarownica, pałająca czarną magią swymi dłońmi zrzuciła zwały litosferycznego gruzu.

            Stark zrobił coś dziwnego. Stał się na chwilę przeźroczysty, a sekundę później już zaciskał mocno rękę na szyi morgany. Ta jednak zniknęła śmiejąc się głośno.

-          Tęskniliście!? – Krzyknął z rosnącym rozbawieniem. – Thor, łap za kryształ! – Krzyknął, widząc, że ów jarzący się na wściekły, czarnozielony kolor klejnot nie jest pilnowany przez nikogo. – Leć, do Avengers Tower! Kapitanie trzymaj… – Rzucił w kierunku Steva jego tarczą. – Zajmij się tym Panem w czerwieni, Hulk pomóż mu! Ja się zabawię z tą „pięknością”. – Rzucił z ironią mężczyzna.. Zerwał połączenie z kryształem, a klatka po prostu się rozpadła.

-          T-Tony? – Szepnął cicho zaskoczony Amerykański super żołnierz. Thor, natychmiast wykonał polecenie.

-          Mmm?– Zamruczał cicho i lekko seksownie puszczając oczko do swojego ukochanego. – Wiem, wiem, stęskniłeś się.. – Zaśmiał się cicho z lekkim erotyzmem.

-          Ta zbroja, to…

-          Tak, jest zasilana magią Lokiego. – Zaśmiał się cicho Tony. – Wiesz, to taki dar od niego, na wypadek, gdyby ze świrował, tak jak ta fioletowa krowa… – Wskazał dłonią za siebie, gdzie właśnie się pojawiła Morgana. – A nie, przepraszam, „piękność”!

-          Wiesz, porównanie Morgany do Milki to raczej średni pomysł. – Mruknął Kapitan. Tony uderzył ponownie iluzoryczną postać, przeklinając cicho.

-          Tak, wiem Rogers, zajmij się w końcu drugim problem… – Mruknął spokojnie. – Osz kurwa mać! – Zacisnął zęby na dolnej wardze i odskoczył w tył, uderzając plecami o ścianę. Wypuścił kilka magicznych salw ze swojej zbroi. Morgana znów zniknęła pojawiając się dwa centymetry przed nim. – Sorry słonko, nie gustuję w fioletowych Milkach… Wolę dobrze zaopatrzone blondynki oraz blondynów o szerokich barach… – Powiedział z rozbawieniem.

-          CO?! – Krzyknęła zdezorientowana i to był jej błąd. Tony uderzył ją z unibeam’u. Kobieta nie zdążyła uciec!

-          Jak że mi przykrooo… – Zrobił minę, jak zawodowy aktor; żałosną, z dodatkiem świetnie udawanego smutku. – Hm… Myślisz, że ojciec Thora, się ucieszy na taki dar? – Mruknął Stark. Kobieta, miała spalone włosy; skórę ramion i trochę sukienki. – No wiesz pieczony befsztyk i te sprawy. Będzie, co dać nas stół.

-          Tony jesteś okropny!

-          Ja? – Uniósł brew. – Wolisz krwisty czy bardziej podsmażony?

-          Zostaje wegetarianinem! Poza tym omawiamy teraz kolacje czy walczymy? – Zapytał złośliwie Kapitan, za co oberwał w pośladek.

-          Menu jest otwarte dwadzieścia cztery na siedem. – Otworzył maskę i gwałtownie pocałował Kapitana. – To jak?

            Tarcza Kapitana odbiła się rykoszetem od ścian, trafiła w głowę Mephisto, a Hulk radośnie, jakby był na łące z kwiatami, zaczął hasać, jak dwustukilogramowa, – ale jednak – sarenka*, po kręgosłupie czerwonego faceta.

-          Najpierw dokończmy tę zabawę i możemy iść na kolację. Ale ja wybieram menu! – Zastrzegł natychmiastowo blondyn.

-          Nie odeślecie Mephisto beze mnie… – Powiedziała nagle kobieta bawiąc się, czachą przy jej sukni. Tony dostrzegł to i szybko odpalił strzałę w kierunku jednej z nich. Kobieta z bólu wrzasnęła. Stark zrozumiał teraz, że właśnie one dawały jej siłę**, więc zniszczył je wszystkie. Zostawił jej jedną.

-          Odeślij go… – Wskazał ręką na czerwonoskórego mężczyznę, który był co raz bardziej wbijany w podłogę, przez tylne kończyny Hulka, który dalej po nim hasał.

-          Nie… – Prychnęła chłodno. – W sumie to, co on mnie obchodzi?! – Rzuciła, a Tony spojrzał na nią spod maski. – Radźcie sobie z nim sami. – Ziemia już należy do mnie…

***

            Thor wylądował na balkonie Avengers Tower i ruszył do pokoju gościnnego, gdzie leżał jego ukochany brat. Loki był pod kołdrą. Thor czytał, kiedyś w starych księgach jak oddać komuś jego własną duszę. Był to potwornie trudny zabieg. Nie mógł zbić kryształu, bo duch rozproszyłaby się po wszystkich krainach dziewięciu światów. Nie mógł też zrobić tego na zasadzie odwrotnego zaklęcia, bo nie był nawet w połowie magiem. W sumie mógłbym przywołać córkę Lokiego, pomyślał.

            Westchnął smętnie. To też nie było proste, musiałby mieć sporo sił, aby utrzymać córkę czarnego diabła, jak to często nazywał go Ironman w ryzach spokoju. Był też jeszcze jeden sposób, aby Loki mógł powiedzmy wrócić do życia.  Był prostszy i gwarantował sto procent udania, ale Thor musiałby znaleźć osobę, którą Loki kochał. A kochał żonę i córkę.

            Chociaż jego ciało było tutaj, dusza była zamknięta w klejnocie.

            Czas się kończył, możliwości również. Blondwłosy bóg piorunów przeszedł dwa razy pokój, jego peleryna załopotała ostro. W końcu westchnął i opadł tyłkiem na łóżko czarnowłosego.

-          Bracie… – Szepnął cicho wzdychając. Ciało Lokiego umierało. Thor kochał brata i na wszystkich Bogów Asgardu, nie chciał dopuścić do śmierci brata!

            Znów przemierzył pokój w kółko.

-          Heimdall! – Krzyknął blondyn. – Otwórz Bifrost do Helheimu! – Dokończył. Wrota się otworzyły. – Już dobrze, bracie, zobaczysz, uratuję tym razem ja Ciebie… – Szepnął cicho. Przekraczając wrota do krainy umarłych.

***

            Stark uderzył kobietę w twarz, a ta odparła magicznym atakiem, przez które Antony zaczął sam siebie bić. Zacisnęła zęby. Krew spłynęła z jej dolnej wargi. Tak… Była bardzo zmęczona. Wstała, zachwiała się i upadła na kolana drżąc na ciele.

-          Ziemia jest moja! – Ciało Morgany wzniosło się do góry. Magia z impetem odbiła się od okrągłej sali, tworząc wyrwę. Avengersi poczuli ból w sercach, ale nie trwało to długo, ponieważ...

***

            Thor podszedł do Pani umarłych. Upadł na jedno kolano. Z oczu spłynęły mu łzy. Opar

-          Thorze. Synu Odyna, wiele ryzykujesz, przychodząc do mego królestwa z Midgardu.. Musisz być w naprawdę wielkich tarapatach, mam racje? – Zapytała Hel, unosząc piękną pół dziecięcą twarz, a pół zrobioną z mięsa i odstających tu i ówdzie kości. Jej ciało pokrywał czarno-zielony lateksowy strój. Młoda kobieta oparła się wygodniej o tron.

-          Witaj Pani umarłych. Masz racje, przybywam tutaj po pomoc. – Zwiesił głowę.

-          Wyczuwam obawę w tobie, Wujku.. – Szepnęła smętnie kobieta, zmieniając się w nastoletnią formę.

-          Hel, kochanie twój ojciec umiera… – Powiedział cicho.

-          Jego serce wciąż biję, ale nie wyczuwam duszy… – Powiedziała pół szeptem, pół normalny głosem nastolatka. Leniwie wstała z tronu osadzonego na środku łąki z kwiatami. Zaczęła snuć się w kierunku Thora. – Gdzie on jest? – Zapytała nagle.

-          Na Midgardzie… – Powiedział. – Błagam Cię, pomóż mu, Hel to twój ojciec! – Krzyknął ze łzami w oczach.

-          To nie moja działka, gromowładny.. – Mruknęła gładząc jego policzek. – Musi to być ktoś, kto go kocha, ze wzajemnością i do tego żyję… – Powiedziała lekko rozbawiona.

-          Lecz na Midgardzie wciąż pamiętają, jego złe czyny i raczej wszyscy go nienawidzą prócz… Prócz mnie.  – Bóg piorunów otworzył szeroko oczy. – Nie, to nie możliwe…! – Dziewczyna uśmiechnęła się łagodnym uśmiechem dziecka. – Spiesz się … – Zachichotała cichutko.  – Bo i ty zostaniesz pozbawiony życia. – Mruknęła.

            Thor wziął sobie do serca słowa Hel, a następnie wycofał się. Ruszył do portalu, który Heimdall otworzył, po zawołaniu odpowiedniej prośby. Przeszedł przez niego i usiadł obok brata.

            Serce blondyna zabiło szybciej, gdy wsunął sobie kryształ między rozchylone usta. W następnej chwili pocałował wargi młodego boga kłamstw. Aparatura zaczęła wyć. Ciało Lokiego umarło!

…******…

*Wyobraziłam to sobie. Zielona sarenka hahaha!
** Według mnie ona swoją moc kumuluje w tych czachach.